Polskie piosenki są jak wino – im starsze tym lepsze. Trochę przesadzam, ale czy tak bardzo? Czy nie wracamy z sentymentem do takich piosenek, czy na ich dźwięk nie mamy ochoty wykonywać “zjawisk ruchowych będący transformacją ruchów naturalnych, powstający pod wpływem bodźców emocjonalnych, zazwyczaj skoordynowany z muzyką”? 🙂

Była w nich jakaś bezkompromisowość, naturalność, może nawet surowość w formie, ale taka gładko wpadająca w ucho.

Tymczasem pogoda za oknem nastraja wyjątkowo nostalgicznie, więc wszyscy razem: “Szklana pogoooda”